Palm Cove and Bella Pierre

Hey mates,

Ondanks dat ik pas een nieuw berichtje heb achtergelaten op de blog is er toch alweer een en ander gebeurt dat de moeite is om te vertellen. Waar te beginnen. Ja, gisteren. Omdat we zoals gezegd een beetje wilden ontsnappen aan de hostelroutine trokken we na een leuke dag in Port Douglas the oother day, gisteren naar Palm Cove, een klein stadje vol poepsjieke villas en vijfsterrenresorts. Palm Cove is eigenlijk een beetje het Knokke van Queensland maar dan zonder de overvloed aan winkels etc. Hetgeen je hier wel vind: Prachtige natuur. Werkelijk, totnutoe het mooiste stukje natuur dat ik in mijne nog korte trip heb mogen aanschouwen. wit zand, immens veel palmbomen, eilandjes op slecht enkele honderden meters van de kustlijn. We besloten onszelf op te peppen voor een 10 km lange wandeling langs de kust. Na ellelang de golven te volgen kwamen we uit bij een stukje pure ongerepte natuur. Eigenlijk een stukje woud waar we enkel door het doorkruisen van een zanderige creek konden komen. meteen met mijn eerste stap in het beekje wist ik dat we toch maar wat moesten opletten. drijfzand. tot aan mijn knie. dan maar een stok ter hande nemen en al porrend in de onzichtbare bodem een weg banen richting dit gebied. Eens we doorheen zand en in elkaar gegroeide struiken waren gestapt, kwamen we uit bij meters hoog rijzend gras. en ineens...ssssss...jazeker, een of ander serpent dat zich blijkbaar had verschrokken bij de komst van drie gekke Belgen. Helaas hebben we het beest niet goed kunnen aanschouwen. Op enkele glimmende oogjes na was het zo weer weg gekronkeld in een rotsspleet. We besloten niet verder het woud in te trekken daar we helemaal niet de geschikte outfit, laat staan kennis van het gebied hadden. dan maar terug richting strand. Op de terugweg kwamen we op de kust een klein beach-cafe tegen waar een local de weinige klanten trakteerde op heerlijke akoestische gitaarmuziek. Moet je je inbeelden: Midden tussen palmbomen, zittend op het strand met zonsondergang in aantoch luisteren naar Hotel California van The Eagles. ZALIG. Het werd reeds donker en de reflectie van een volle maan op de zee was het enige licht, dus maar terug richting hostel. Daar aangekomen zag ik plots dat ik een voice-mail berichtje had op mijn gsm. Dat zullen die van thuis wel zijn dacht ik. Maar nope, het was een vertegenwoordiger van Bella Pierre, een bedrijf dat zich specialiseert in minerale en ecologische cosmetica. Zij zochten nog sales verantwoordelijke en manager. Ik had eerder in de week al een cv achtergelaten bij deze instantie. Vandaag heb ik dan ook een telefoontje terug gedaan. Een vol uur heeft de sales and product manager mij verschillende vragen gesteld en mijn antwoorden vielen blijkbaar in goede aarde. Het rersultaat: een jobinterview en verdere detail-uitwerking nu woensdag in Queenslands grootste stad: Brisbane. Als alles gaat zoals gepland zal ik daar dus ( fingers crossed) mogen beginnen als salesveranmtwoordelijke aan een loon van 400 dollar per 5 dagen en eventuele commissies tot 30 percent per sale. Mooi baantje dus. Daarbij komt nog eens dat ik aan slechts 103 dollar per week een huis met 3 slaapkamers, badkamer, keuken salon en auto ter beschikking krijg. Nuja, ik wil niet op de feiten vooruit lopen. Laat ons nu eerst maar eens dat interview goed en wel afronden en dan zien we wel van daar uit. Ik ben wel heel erg enthousiast nu dat al die moeite toch misschien wel eens beloond zal worden. Let's hope so haha. Voor de rest, ja, Kirsten gaat ook mee richting Brisbane aangezien zij mogelijk een plaatsje krijgt in een winkelkiosk waar ze de cosmetica aan de man ( aan de vrouw eigenlijk) trachten te brengen. Wat Niels betreft weet ik zelf nog niet goed wat zijn plannen zijn. Hij heeft namelijk een reactie gehad op een apply bij een resort en spa in Cape Tribulation, een 100 km te noorden van Cairns, als Duty Manager. Hiervoor zijn echter nog geen verdere concrete plannen uitgewerkt en dus tast hij ( en ik) in het duister over hoe de reis nu verder zal verlopen. Indien hij effectief deze job kan bemachtigen, vind ik persoonlijk dat hij ervoor moet gaan en niet kijken naar mij en Kirsten. Want laten we wel wezen, het zijn slechts 2 maandjes dat we dan buiten elkaars bereik zijn. Maar dat kan ook een positieve wending te weeg brengen. Op je eentje ben je immers haast genoodzaakt om je socialer op te stellen naar ee buitenwereld dus...More friends in the making. Ik moet daarbij denken aan wat Simon mij enkele dagen terug vertelde: THERE ARE NO STRANGERS, ONLY FRIENDS YOU HAVEN'T MET YET....